கலைஞனுக்கு என் அஞ்சலி

பாலுமகேந்திரா – நிற்க விரும்பிய இடம்

‘பாலுமகேந்திராவுக்கு ஒருவனுக்கு ஒருத்தி என்ற நம் திருமண பந்தத்தில் உடன்பாடு கிடையாது. குறிப்பாக ஆண்கள் தங்கள் மனைவிமார்களைத் தாண்டி வேறு பெண்களைத் துணைவியாக்கிக் கொண்டு வாழ்வதை தன் படங்களில் தொடர்ந்து வலியுறுத்தி வந்தார். ஆனால் பெண் பாத்திரங்களுக்கு அவர் அந்த சுதந்திரத்தைத் தரத்தயாராக இல்லை. தன் தனிப்பட்ட வாழ்வையும் அவர் அவ்வாறே அணுகினார்.’

பாலுமகேந்திராவின் படங்கள் குறித்து ஒரு நண்பர் தன் விமர்சனத்தை இப்படி என்முன் வைத்தார்.. அவருடைய இந்தக் கூற்றை இந்தக் கட்டுரையின் பின் பகுதியில் விவாதிக்கலாம். அதற்கு முன், கடந்த வாரம் தோழர் செல்லிசீனிவாசன் அவர்கள், தான் சார்ந்த பண்பலை வானோலியான www.masala.fm ல் பாலுமகேந்திரா பற்றிய நினைவஞ்சலி நிகழ்ச்சிக்காக அவர் பற்றிய அனுபவங்களை பல நண்பர்களிடம் கேட்டுப் பதிவுசெய்தார். அதில் நானும் பங்கேற்று என் கருத்தைப் பதிவுசெய்தேன். . அதில் நான் பகிர்ந்து கொண்ட ஒரு செய்தியை இப்போது உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்.

பண்டொருநாள் இலக்கிய நிகழ்ச்சி ஒன்றுக்காக பாலுமகேந்திரா சேலம் வந்திருந்தார். அந்த நிகழ்ச்சி நிரலில் ‘சந்தியாராகம்’ திரையிடலும் இருந்தது. நம் தமிழ்நாட்டின் இலக்கியக் கூட்டத்துக்கே உரிய மிகச்சிறிய மனிதக் கூட்டம். அதில் நானும் ஒருவனாக அன்று இருந்தேன். நிகழ்ச்சி ஆரம்பமாகும் வரை அந்தக் கூட்டம் பாலுமகேந்திராவைச் சற்றி அமர்ந்து கொண்டு, அறியாமையால் எழும் குழந்தைக் கேள்விகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. பல நேரங்களில் குழந்தைகளின் கேள்விகள் கூட மிக மதிப்புமிக்கவையாக அமைந்துவிடும் தானே. அதற்கெல்லாம் ஒரு தந்தையின் பெருமிதத்தோடு பதில்களைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் பாலுமகேந்திரா.

நிகழ்ச்சி தொடங்கியது. ‘சந்தியாராகம்’ படத்தை நிகழ்ச்சி அமைப்பாளர்கள் திரையில் ஓடவிட்டார்கள். சடாரென்று எழுந்த பாலுமகேந்திரா படத்தை நிறுத்துமாறு கூறிக்கொண்டே ஒளிபரப்புக்கருவிக்கு அருகில் சென்று அதன் ஆப்ரேட்டருடன் விவாதத்தில் ஈடுபட்டார். அப்போதுதான் எல்லோருக்கும் மெல்ல அந்த விஷயம் புரிந்தது. ‘சந்தியாராகம்’ கருப்பு வெள்ளையில் வெளியிடப்பட்ட திரைப்படம். ஒளிபரப்பு இயந்திரத்தில் எற்பட்ட ஏதோ தொழில்நுட்பக் கோளாறு காரணமாக அன்று அது வண்ணத்தில் ஒளிபரப்பாகிக் கொண்டிருந்தது. உடனே திரையிடல் நிறுத்தப்பட்டது. ஆப்ரேட்டருடன் பாலுமகேந்திரா இணைந்து அந்தக் கோளாறை சரிசெய்ய முயல்கிறார்கள். நேரம் ஆகிக்கொண்டே போகிறது. முக்கால் மணி நேரத்திற்கும் மேலாக அந்த இயந்திரத்தின் தொழில்நுட்பத்துடன் போராடுகிறார் பாலுமகேந்திரா. நாங்களெல்லாம் பொறுமை இழந்து போய், ‘அன்று மட்டும் அது வண்ணத்திலேயே ஒளிபரப்பாகி விட்டுப் போகட்டுமே’ என்ற நிலைக்கு வந்துவிட்டோம். பாலுமகேந்திராவின் விடாப்பிடியில் ஒரு வழியாக கோளாறு சரிசெய்யப்பட்டு கருப்பு வெள்ளையில் படம் ஓடத்துவங்குகிறது. அப்போது பாலுமகேந்திராவின் அருகில் இருந்து அவரின் முகத்தைக் காணும் ஒரு அரிய வாய்ப்பு எனக்குக் கிடைக்கிறது. அவர் முகத்தில் எறியிருந்த நிறைவையும் மகிழ்ச்சியையும் பற்றி வர்ணிக்க உண்மையிலேயே வார்த்தைகள் கிடையாது.

படம் முடிவடைந்தவுடன் அதுபற்றிப் பேசிய பாலுமகேந்திரா, ஏன் அது கருப்பு வெள்ளையிலேயே அனுபவிக்க வேண்டிய படம் என்பது பற்றி விளக்கினார். கருப்பு வெள்ளை காட்சிகளுக்கு சில அபரிதமான உணர்வுகளை துல்லியப்படுத்தும் வல்லமை உண்டென்றும், ‘சந்தியாராகம்’ அவ்வகை உணர்வுகளைத் தேக்கிவைத்திருக்கும் திரைக்கதையெனவும், அதற்குத் தக்கவாறே அதற்கு ஒளியமைப்பையும் உடைஅலங்காரத்தையும் தான் நெறிப்படுத்தியிருந்ததைச் சுட்டிக்காண்பித்து அதன் அவசியத்தைப் புரியவைத்தார். 

நாங்கள் பிரமித்துப் போய் மௌனமாக அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். சிறுமழையின் துாரல்களுக்காகவும் சூரியனின் மெல்லிய கீற்றுக்களுக்காகவும் மணிக்கணக்காகத் தவமிருக்கும் அந்த ஒளிவித்தைக்காரனின் முகம் அந்தக் கணம் பரிபூரணமாக மலர்ந்திருந்ததைக் கண்டோம். அன்று அதை உணர்ந்த அனைவரும் பூண்ணிய ஆத்மாக்களே. இருளையும் ஒளியையும் பக்குவமாகப் பயன்படுத்தி, தான் நிர்ணயித்துக் கொண்ட சட்டகங்களுக்குள் உணர்வுகளை சரிவிகித அளவில் நிரப்பிய அந்தக் கலைஞன் தொடர்பான பண்பலை நிகழ்ச்சியில் நான் பங்குபெற்றதைப் பற்றி நண்பர் ராமமூர்த்தியிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அப்போதுதான் மேலே குறிப்பிட்ட பாலுமகேந்திரா பற்றிய அந்த ஒற்றைப் பார்வையை ஐயா என்முன் வைத்தார். மேலே சொன்ன கருத்தில் கொஞ்சம் உண்மையிருப்பது போல் தோன்றுவதால் அது பற்றிய ஒரு சிறு புரிதலை நாம் ஏற்படுத்திக் கொள்வது அவசியம் என்று பட்டது.

அதனால் நண்பர் ராமமூர்த்திக்கு நான் சொல்கிறேன் :

பாலுமகேந்திராவின் படங்களை தொடர்ந்து பார்த்து வருபவர்களுக்குச் சில விஷயங்கள் புரிந்திருக்க வேண்டும். அவர் தன்னுடைய பெரும்பான்மையான படங்களில் ஒரு ஆணுக்கு இரண்டு பெண்கள் மீது ஈர்ப்பு வருவதைப் போன்ற கதைகளையே கையாண்டிருப்பார். அது அவருடைய ஆழ்மனவிருப்பம் என்றுதான் நாம் முடிவுக்கு வரவேண்டியுள்ளது. காரணம், அவருடைய தனிப்பட்ட வாழ்க்கையிலும் அவ்வகையான வாழ்க்கை முறையே செயலுக்கு வந்தது. 

ஆனால் அவர் ஒருபோதும் அப்படிப்பட்ட எல்லை மீறல்களை நியாயப்படுத்தியதில்லை என்பதை அவருடைய படங்களை உணர்ந்தவர்களுக்குத் தெரியும். ‘மூன்றாம்பிறை’ தொடங்கி ‘இரட்டைவால்குருவி’, ‘மறுபடியும்’, ‘சதிலீலாவதி’ என்று தன் எல்லா படங்களிலும் மனைவியைத் தவிர பிற பெண்கள் மீது வைக்கும் ஈடுபாடு குறித்த தன் அக உணர்வுகளைப் பிரதிபலித்து வந்திருக்கும் அவர், அதில் அவ்வித மனிதர்களின் மன உலைச்சல்களையும் அவர்கள் அதிலிருந்து மீண்டு வருவது பற்றியுமே தன் கதையாடல்களை நிகழ்த்தினார். தன் படைப்பின் இறுதியில் அவர்களைத் தமிழ்ச் சமூகம் சார்ந்த கருத்தியல்களின் பக்கத்திலேயே கொண்டு வந்து நிறுத்தினார். தான் நின்றுகொண்டிருக்கும் இடத்திலிருந்து கொண்டு, நிற்க வேண்டிய இடம் பற்றியே தன் படைப்பின் வழியாகப் பேசினார். ‘மறுபடியும்’ நிழல்கள் ரவி மற்றும் ‘சதலீலாவதி’ ரமேஷ்அரவிந்த் கதாபாத்திரங்களின் கையாடல்களில் அவற்றை நம்மால் கண்டுகொள்ள முடியும்.

எல்லை மீறல்களில் ஆண்களின் நிலை பற்றிய அவரின் முடிவை ‘மறுபடியும்’ அரவிந்தசாமியின் பாத்திரப்படைப்பு வழியாகத் தீர்க்கமாக நிறுவுகிறார். நிழல்கள்ரவியின் செயல்களால் விரக்தியின் உச்சத்தில் இருப்பார் ரேவதி. மாற்றான் மனைவியான அவரின் மனதுக்குள் ஊடுருவும் அரவிந்த்சாமி, தன் எல்லைகளை எப்படி கண்ணியமாக வரையறுத்துக் கொண்டார் என்ற மானுடத்தின் உச்சத்தை, பாலுமகேந்திரா எவ்விதம் கலையாக்கினார் என்பதை நாம் எல்லோரும் அறிவோம்.

ஆண்களுக்கு இருக்கும் எல்லை மீறல் உணர்வுகளை தொடர்ந்து வெளிப்படுத்திய பாலுமகேந்திரா பெண்களின் அவ்வித எண்ணங்களை தவிர்த்தே வந்திருக்கிறார். அதற்குக் காரணம் பெண் பாத்திரங்களுக்கு அவர் அந்தச் சுதந்திரத்தைக் கொடுக்கவில்லை என்பது அர்த்தமல்லை. பெண்களைப் பற்றிய அவருடைய மிக மேலான மதிப்பே அப்படியொரு இடத்தில் அவர்களை வைத்துப் பார்க்க அவரைத் துாண்டவில்லையென்று படுகிறது. ‘மறுபடியும்’ ரேவதியையும் ‘இரட்டைவால் குருவி’ அர்ச்சனாவையும் ‘சதிலீலாவதி’ கல்பனாவையும் ஆண்களின் சலனப்புயலுக்கு ஈடுகொடுத்து நம்முடைய குடும்ப அமைப்பைத் தாங்கிநிற்கும் ஆணிவேர்களாகவே சித்தரித்திருப்பார். மூன்றாம்பிறையின் சில்க்ஸ்மித்தா பாத்திரம் கூடத் தான் எடுக்கப் போகும் நிலைப்பாட்டுக்கு மிக நியாயமான காரணங்கள் கொண்ட பெண்ணாகவே சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கும். ஆண்களின் எல்லைமீறல்களுக்குப் பழியாகும் அவரின் பெண்பாத்திரங்கள் கூட அந்த ஆண்களின் வற்புறுத்தலாலும் துாண்டுதல்களாலுமே தங்களை வழிதவற விட்டிருப்பார்கள். இவையெல்லாம் பெண்கள் கூட்டத்தை திரையரங்குக்குள் வரவழைக்கும் ஒரு வியாபாரியின் தந்திரமாக நாம் பார்க்க முடியாது. பாலுமகேந்திரா அப்படியெல்லாம் சமரசம் செய்து கொள்ளும் ஒரு கமர்சியல் வியாபாரியில்லை என்பதை நாம் உறுதியாக நம்பலாம். அப்படியிருந்தால் அவர் இன்னும் பல ‘நீங்கள் கேட்டவை’ களைத் தொடர்ந்து இயக்கியிருப்பார்.

படைப்பாளிகள் இந்த சமூகத்தின் வழிகாட்டிகளல்ல. அவர்கள் சமூகத்தைப் பிரதிபலிப்பவர்கள் மட்டுமே. தன் அந்தராத்மாவை மட்டுமே அவர்கள் படைப்பாக்க முடியும். அவ்வகையில் ஒரு நல்ல படைப்பாளி யாதொரு சமரசமும் செய்து கொள்ளாமல் தன் வாழ்வின் மூலம் பெற்ற அனுபவங்களை, உன்னதமான படைப்பின் வழியே இந்த சமூகத்தின் முன் வைப்பதன் மூலம் அதன் பெருந்திரளோடு ஒரு பொதுப்புள்ளியில் கலந்து, அதன் ஆன்மாவோடு பிரத்யேகமான உரையாடல்களை நிகழ்த்துகிறார். அவ்விதம் நடத்தப்படும் உரையாடல்களில் நம் மனம் விழிப்புக்கொள்வதும் அல்லது மேலும் தன்னை இறுக்கிக் கொள்வதும் நம் அறிவுன் பொறுப்பே ஒழிய, படைப்பாளியின் பொறுப்பல்ல. அவ்வகையில் பாலுமகேந்திரா நம் ஆன்மாவுக்குள் ஊடுருவிய ஒரு அற்புதமான படைப்பாளி. அவனிலிருந்து நாம் எதைக் கண்டடைகிறோம் என்பது நம்முடைய மனத்தின் பக்குவம் சார்ந்ததே.