நட்பால் மீண்ட நட்பு...

 

இன்று ஈரோட்டு நண்பர் முகமது இப்ராஹீம் ஜெய்லானியை முதன்முதலாகச் சந்தித்தேன். சந்திப்பு என்னமோ சாதாரணமானதுதான். ஆனால் சில சாதாரணச் சந்திப்புகள் முக்கியமான சந்திப்பாக மாறிவிடுகின்றன. எதிர்பாராத சந்தோஷங்களுக்குக் காரணமாகிவிடுகின்றன. இப்ராஹீமை அவர் அலுவலகத்தில் சந்திப்பதாக ஏற்பாடு. முகவரி கேட்டுப் போய் நின்றேன். இன்முகத்துடன் வரவேற்றார்.. என்ன பேசுவது என்று இருவருக்குமே தெரியாமல் சிறிது தடுமாற்றம். குடும்பம், குழந்தைகள், ஜீவனமார்க்கம் என்பது பேன்ற வழமையான விசாரணைகளும் எளிமையான பேச்சுகளுமாகச் சந்திப்பு தொடந்தது. ஒரு விஷயத்தை உணர்ந்தேன். கனிவு என்பது இப்ராஹீம் பாய்க்கு உடல் பொருள் ஆவி யாவற்றிலும் நிறைந்திருந்தது. இனம் புரியாத ஒரு நிறைவு அவரிடம் அமர்ந்திருந்த போது ஏற்பட்டது. ஏதோ ஒரு சந்தர்பத்தில் நான் என் கல்லுாரித் தோழன் அபுதாகீர் பற்றிக் கேட்க, அவரை நீங்கள் இப்போதே பார்க்கலாம் என்றார்.

இருபது வருடமாக பார்க்காமல் விடுபட்ட நட்பு ‘அபுதாகீர்’. கல்லுாரிக்காலம் எல்லோருக்கும் கானாக்காலம். அதில் அபுதாகீர் மறக்க முடியா தோழன். மிக மிக மெலிந்த உடல். மாநிறம். அடக்கமான கூர்ந்த முகம். தீர்க்கமான வெள்ளைவெளேர் விழிகள். பாகுபாடு பார்க்காமல் எல்லோருக்கும் பொதுவாக வழங்கும் புன்னகை. துாய வெள்ளைத் தொப்பி. தாடைக்குக் கீழ்மட்டும் நீண்டு வளர்ந்த குறுந்தாடி என்று இஸ்லாத்தின் சகல அடையாளங்களும் கொண்டு அன்பே வடிவமாய் ஒரு வெள்ளைப்பூ தென்றல் காற்றில் நகர்ந்து வருவது போல் அபுதாகீர் மெல்ல நடந்து வரும் காட்சி உடனே மனதில் விரிந்தது.

 

இப்ராஹீம் பாய் அலைபேசியில் அபுதாகீரை அழைத்து,”உங்களைப் பார்க்க ஒருவர் வந்திருக்கிறார்“ என்று கூற, சற்று நேரத்தில் எங்கள் சந்திப்பு நிகழ்ந்தது. அபுவை நான் அடையாளம் காண்பதில் சிக்கல் ஏதும் இல்லை. அதே கண்கள், அதே புன்னகை, ஒரு கிராம் கூட அதிகமாகாத அதே மெல்லிய உடல், தாடி மட்டும் சற்றே நிறம் மாறியிருந்தது.

என்னை அபுவுக்குத் தெரியவில்லை. சில விளையாட்டுகளுக்குப் பின் என்னைக் கண்டுபிடித்த அபு மகிழ்ச்சியைக் கண்களிலேயே காட்டிய படி மெல்லப் புன்னகைத்து என் கைகளைப் பற்றி, ”எப்படியிருக்கீங்க“ என்ற போது நிறைய நினைவுகள் எனக்குள் மீண்டது. இருபது வருடங்கள் கழித்து ஒரு நல்ல நண்பனை எனக்குக் காட்டக் காரணமான முகமது இப்ராஹீம் ஜெய்லானிக்கு அல்லாஹ் அருள்புரிவாராக.