என் முதல் முத்தம்

இன்று நவம்பர் 2 ஆம் நாள். என் வாழ்வின் மிக முக்கியமான நாள். 1991 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 2 ம் நாள் எனக்கு முதல் முத்தம் அருளப்பட்ட நாள். அடுத்து 7 ஆண்டுகள் கழித்து அதே நவம்பர் 2 ம் நாள் 1998 முதல் நான் புகைபிடிக்காமல் இருக்கத்தொடங்கிய நாள்.  

என் பத்தாம் வகுப்பு விடுமுறையில் ஆரம்பித்த பழக்கம். “மெல்ல இழுக்கனும்டா…….புகையை முழுங்கக்கூடாது….மெல்ல இழுத்து விடு….இந்தா இப்படி பிடி..” என்று தங்கவேலுதான் முதலில் பற்றவைத்துக் கொடுத்தான். என் பள்ளித்தோழன். அவனை எனக்கு மிகப்பிடிக்கும் என்பதால் அவன் பிடிக்கச் சொன்ன பீடியும் பிடித்துப் போனது. முதல் இழுப்புக்கே அவன் சொன்ன பாடத்தைக் கோட்டைவிட்டேன். புகை தவறித் தொண்டைக்குள் இறங்கிவிட்டது. கண்களில் நீர் கோர்க்க இருமினேன். உயிர் போய்விடும் என்றுதான் நினைத்தேன். ஆனால் தங்கவேலு மெல்லத் தலையைத் தட்டிக்கொடுத்தான். சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்துவிட்டு இரண்டாவது இழுப்பு இழுத்தேன். இப்போது கொஞ்சம் பிடிகிடைத்தது போல் இருந்தது. மூன்றாவது நான்காவது இழுப்பில் புகை என்வசமானது. தொண்டைக்குள் இறக்காமல் வாயளவில் மட்டும் எப்படிப் புகையைத் திருப்பியனுப்புவது என்று புரிந்த அந்தக் கணத்தில் இருந்து நான் வயதுக்கு வந்துவிட்டேன்.

எவ்வளவு நாளைக்குத்தான் புகையை நுரையீரலுக்குக் கொண்டுசெல்லாமல் வெட்டியாக விட்டுக்கொண்டிருக்க முடியும்..?? இன்னொரு புகை நண்பன் ஆரம்பித்தான்,“டேய் இங்க பாருங்கடா வீரனுக்கு பொகைய உள்ள இழுக்கத் தெரியல….ஏஏஏஏய்ய்ய்ய்….இவ்வளவு தானாடா உன்ற வீரம்…??”. என்னுடைய பெயரில் இருக்கும் வீரத்தை நிரூபிக்க வேண்டிய கட்டாயம். கவனமாகப் புகையை உள்ளே இழுத்து இறக்கினேன்….!! புற்றுக்குள் நுழையும் பாம்பைப்போல் மெல்ல நுரையீரலுக்குள் நெளிந்து நுழைந்தது புகை. “நமக்குன்னு ஒரு ஸ்டேட்டஸ் இருக்கில்ல மாப்ள…!! பீடியக்குடிச்சுக்குட்டு இருக்கியே….இந்தா பில்டரு” என்று சொல்லி என் மாமாபையன் சுப்ரமணி நீட்டிய சிகரெட் அப்போதுதான் அறிமுகமாகியிருந்த பனாமா பில்டர். இருபது பைசாவுக்கு ஒரு சிகரெட் கிடைத்தது. விரலைத்தாண்டிய நீளம். வெள்ளைவெளேர் என்ற தேகம். மூக்கில் வைத்து முகர்ந்து பார்த்தால் மூளைக்குள் கிர்ர்ர்….என்று ஏறும் அதன் மயக்கவைக்கும் மணம். பிராண்ட் செட்டாகி விட்டது. இனியென்ன….இழுக்க இழுக்க இன்பம் தான்….!!

ஒருநாள் எங்கப்பா சாட்டையை எடுத்துக்கொண்டு காலிலேயே விளாசினார். விறைப்பாக நின்றுபடி அடி வாங்கினேன். அப்பாவின் அடிக்கு ஏற்கனவே பழகிப் போன உடம்பு என்னை எதுவும் செய்யவில்லை. தங்கவேல் மறுபடியும் ஆறுதல் சொன்னான். இந்த முறை எப்படி அப்பாவிடமிருந்து மிகத்தந்திரமாகத் தப்பிப்பது என்பதையும் சேர்த்துச் சொல்லிக் கொடுத்தான். அப்புறம் என்ன..? மீண்டும் புகைய ஆரம்பித்துவிட்டது. பள்ளி முடியும் வரைதான் பனாமா சிகரெட் பிறகு கல்லுாரிக்குள் நுழைந்ததும் ஃபில்டர் வில்ஸூக்கு மாறினேன். கல்லுாரியில் கஞ்சாவும் பழக்கமாக, அவ்வப்போது அதையும் இழுத்துப் பார்க்க  அதகளம் செய்ய ஆரம்பித்தது உடம்பும் மனசும்.

கல்லுாரியின் மூன்றாம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதத்தின் ஏதோ ஒரு நாள் அவளை நான் சந்தித்ததும் பிறகு பழகியதும் தொட்டதும் முத்தமிட்டதும் என் வாழ்கையில் புகையை நான் விட்டொழிக்கக் காரணமாயிற்று.

ஒரு நாள் என் மனதுக்குள் திட்டமிட்டபடி தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு அவளிடம் கொஞ்சம் நெருங்கி “ஜெ உன்ன ஒரு  Lip-Kiss பன்னட்டா ?” என்று கேட்டேன்.

“நீ எனக்கு Lip-Kiss தர்றியா ??!! ” என்று நக்கலாகச் சிரித்தாள்.

நான் ஒன்றும் புரியாம் விழிக்க

“நீ Kiss பன்ன லட்சணத்தத்தான் தியேட்டர்ல பார்த்தனே (அது ஒரு தனிக்கதை). நீயும் உன் Kiss ம்.  Goooo Man”  என்று சிரித்துக் கொண்டே தள்ளிவிட்டாள்.

நான் முகம் சுண்டிப்போய் நகர்ந்ததும்  என் சட்டையை இழுத்துப் பிடித்து,

“உன்கிட்ட வந்தாலே பயங்கரமா சிகரெட் ஸ்மெல் அடிக்குதுடா. I hate that smell. நீ முதல்ல தம் அடிக்கறத நிறுத்து, உனக்கு Lip-kiss பன்றதுன்னா என்னன்னு நான்  சொல்லித்தறேன்.” என்று அவள் கண் சிமிட்டிச் சொன்ன மறுகணம் அவள் உதட்டைச் சிறுது நேரம் உற்றுப் பார்த்தேன். 

பார்த்த ஏதோ ஒரு நொடியில் புகை என் மனதை விட்டுச் சட்டென்று அகன்றது.

“இப்ப இருந்து தம் அடிக்க மாட்டேன் ஜெ” என்று நான் சொன்னவுடன் என்னைப் புன்னகையுடன் சிறிது நேரம் பார்த்தாள். என் அருகில் வந்து நிதானமாக என் தலையை வருடிவிட்டு மிக மிருதுவாக தன்னுடைய உதட்டை என் நெற்றியில் பதித்து முத்தம் ஈந்தாள். நான் பிறந்தது முதல் என் நினைவு தெரிந்து என் தாயிடமோ தந்தையிடமோ இருந்து கூடப் பெற முடியாத அந்த முதல் முத்தத்தை தேவனின் கிருபையைப் போல் அவள் என் நெற்றியின் வழியாக உயிருக்குள் அருளினாள். 

பிறகு நெற்றியில் இருந்து மெல்ல இறங்கி என் உதட்டுடன் அவள் உதட்டைப் பொருத்தி இந்த மானுட உயிருக்கே உண்டான தனிச்சிறப்பு வாய்ந்த அந்த முத்தத்தை எனக்குப் பழக்கிவிட  ஆரம்பித்தாள்.  

அன்று மாலை நாமக்கல் சென்றேன். அங்கு ஒரு நிகழ்ச்சிக்காக வந்திருந்த தத்துவஞானி வேதாத்திரியை முதல் முறையாகச் சந்தித்தேன். இந்த இரண்டு நிகழ்வுகளாலும் என் வாழ்வு மெல்ல வேறு கதிக்குத் திரும்பியது.

 

-நிலம் புயல் மகாபலிபுரத்தில் கரையைக் கடந்ததற்கு மறுநாள் எழுதியது.